هنر مقدس، شیشه گری، شیشه بندی

کتابی هست با عنوان " هنر مقدس" اثر تیتوس بوکهارت
در مجموع 200 صفحه ست ، اما متن اون تا اندازه ای ثقیل هست و با خوندن 5 صفحه از کتاب و جمع بندی جملات کلی انرژی مصرف میشه و کتاب مثل قرص دیازپام عمل می کنه و پلک ها رو سنگین می کنه و مغز رو از کار میندازه

توی این کتاب به هنر در معابد هندو، بودایی، و مسیحیت و اسلام پرداخته.
پس از 100 صفحه، در صفحه 81 به این مطلب در مورد هنر شیشه' href='/last-search/?q=شیشه'>شیشه بندی رسیدم که فکر می کنم بد نیست دوستان هم بدونند. چون چند روز قبل در مورد شیشه های رنگی و در ارسی بحث شده بود.
امیدوارم بتونید با ترفندی این مطالب رو به هم ربط بدید و اول برای خودتون و بعد برای اونایی که مشتاقن داستان سرایی کنید

و اما متن ، با اندکی خلاصه سازی:

از سوی دیگر، معماری "شفاف" یا نورانی ، بدون هنر به هم پیوستن شیشه های رنگی و منقوش که جدارها را نورگیر می سازد ، در عین حال که محرمیت و صمیمیت حرم یا زیارتگاه نیز محفوظ می ماند ، قابل تصور نیست.
در این معماری، نوری که توسط شیشه های رنگین، شکسته شده، دیگر نارسیدگی و خامی دنیای برون نیست، بلکه امید است و سعادت ابدی. در عین حال رنگ آن شیشه بند ، خود به نور تبدیل شده یا به بیانی صحیح تر ، روشنایی روز، به وساطت رنگ شفاف و درخشان شیشه، غنای درونی خود را بر آفتاب می اندازد، همچنان که نور الهی که فی نفسه خیره کننده است و چشم را طاقت دیدارش نیست، وقتی در آیینه روان انعکاس و انکسار یافت ، تخفیف می یابد و لطف و رحمت می شود.
هنر شیشه بندی با نبوغ مناسبت صمیمی دارد، زیرا رنگ با عشق تطبیق می کند، همچنان که شکل و صورت ، متناظر با شناسایی است.
رنگ غالب در شیشه بند ، آبی است که نمودگار ژرفا و آرامش آسمان است. رنگ های سبز و زرد و قرمز که کمتر به کار می روند، و به همین دلیل گرانمایه تر می نمایند، تصور ستارگان و گل ها و در و گوهر را به خاطر خطور می دهند. تفوق رنگ آبی در شیشه بند های قرون وسطی ، روشنایی آرام بخش و ملایمی می آفریند.

خاطرات یک همیشه در سفر...